"Kan je me helpen? Ik ben aan het solliciteren. Al een poosje. Ik word best vaak uitgenodigd voor een gesprek en kom dan ook altijd een paar rondes verder. Maar vlak voor de finish, als zij de definitieve knoop doorhakken, dan kiezen ze uiteindelijk tóch niet voor mij. Zo frustrerend!"
Herkenbaar? Je doet je best voor iets, je wordt aantrekkelijk bevonden, maar uiteindelijk word je afgewezen. Je bent niet goed genoeg. Auw.
Ik vraag haar waar zij denkt dat het 'm in zit. "Ik denk dat ik té enthousiast ben en dat dat te junior overkomt voor de functies waarop ik reageer. Dan ga ik in gesprekken naar voren leunen, veel met m'n handen praten. Dan gaat m'n energie los. Ik kan gewoon heel enthousiast worden van dingen. En dat hoor ik eigenlijk ook al m'n hele werkende leven: dat mijn grote energie en enthousiasme, waarbij ik ook wat humor toevoeg, me meer junior doet lijken dan ik ben. En misschien zit het ook wel in hoe ik eruit zie. Ik heb letterlijk meerdere keren ervaren dat ik samen met een mannelijke collega bij klanten kwam en dat die me dan niet eens aankeken. Ze keken alleen vol verwachting naar hem. En als ik m'n mond opendeed en inhoudelijke dingen toevoegde zag ik ze gewoon met verbazing kijken. Dat ik dat in me had. Dat roept mijn verschijning blijkbaar niet op."
Ik kijk haar aan. "Wat zou je willen?"
"Dat ik af en toe ook achterover kan leunen als een grote directeur met een dikke sigaar in z'n mond. Die in alle rust een trek van die sigaar neemt, de boel eens aanschouwt en een bepaalde mate van senioriteit uitstraalt."
Net als ik wil zeggen dat dit me een mooie metafoor lijkt om aan te gaan werken begint ze op te sommen wat ze misschien allemaal maar niet meer moet doen in dit soort gesprekken:
NIET meer heel enthousiast zijn
NIET meer zeer gepassioneerd over dingen praten
NIET overgaan tot een grapje dat spontaan in haar opkomt
en ze vult het aan met trucjes die haar zouden moeten helpen om haar energieke verschijning wat in te tomen. Éen arm altijd op de tafel houden, de handen niet in beeld brengen, de wenkbrauwen heel licht fronsen.
Onszelf vastzetten door onszelf te overtuigen wat we allemaal niet meer moeten doen, aangevuld met trucjes die we allemaal wél zouden moeten doen werkt niet. Het brengt alleen maar verkramping met zich mee. Want dan moet je daar óók nog aan denken als je in dat gesprek zit.
Wat werkt dan wel?
Als enthousiasme, passie tonen, tot creatieve ideeën komen je kracht is; laat dat er dan zijn. Het moet niet weg, het hoort juist bij jou. Het onderscheidt je. EN: je kan je ook eigen gaan maken hoe de directeur-met-sigaar-modus voelt. Door te oefenen. Door in gesprekken letterlijk achterover te leunen. Voel je je rug tegen de stoel? Door stiltes te laten vallen. En deze niet zelf in te gaan vullen. Door adem te halen helemaal naar onderin je buik.
Niet als 'nieuwe truc', maar als aanvulling. Als complementair gedeelte in jouw bruisende modus die jou jou maakt.
Als het je moeiteloos afgaat om in contact te blijven met woorden, maak dit dan compleet door in contact te blijven zónder woorden.
In de rust, de ontspanning en de stiltes is de kans groot dat de ander zich gehoord en gezien voelt door jou. Er is naast jouw natuurlijke bron van energie ook ruimte voor die ander. En die combinatie maakt dat je nóg toegankelijker en aantrekkelijker wordt om mee te verbinden. Of het 'senioriteit' is? Geen idee. Dat is slechts een label.
Heb jij ook meer behoefte aan de directeur-met-de-sigaar-modus? En kom je er maar niet goed uit om die te vinden? Betrap je jezelf er keer op keer weer op dat je het je wel voornam, maar het niet gelukt is? Laat me je dan helpen om die modus écht te vinden en je eigen te maken. Hij is er. Echt.
Laat je gegevens achter in de comments of in ons contactformulier. Dan zal ik je bellen om er met je over te sparren en tot een oplossing te komen.